Ατίθασα νιάτα

Θυμάμαι όταν ήμουν νέα, πολύ πολύ παλιά........

Εντάξει βρε παιδιά, μην πάτε τόοοοοοσο παλιά.......δεν είμαι και αντίκα:)  

Μιλάμε για την εποχή που ήμουν μεταξύ 13-18 ετών (δηλαδή την κιτς-ρετρό εποχή των 80s), με τα πολλά πάρτυ όπου χορεύαμε μπλουζ, rock&roll, παίζαμε "πλάτες" και "μπουκάλα" και περιμέναμε με ταχυκαρδία να σταματήσει η άτιμη η μπουκάλα σε μας και στο υπέροχο αγόρι που αγαπούσαμε κρυφά!  Περιττό φυσικά να σχολιάσω τα τραγικά χτενίσματα που είχαμε με τα κοκκοράκια που τα βλέπουμε τώρα στα παλιά μας άλμπουμς και γελάμε, καθώς και τα ρούχα με βάτες που ήταν τότε τόσο "in"!   Διαβάζαμε Μανίνα και Κατερίνα, είχαμε αφίσες του Ράλφ Μάτσιο, φορούσαμε κολώνια 4711 και λατρεύαμε τα All star μποτάκια μας αλλά και τα Dr. Martens.

Αθώοι που είμασταν τότε οι έφηβοι.  Σε αυτές τις ηλικίες δεν έβλεπες τα παιδιά να καπνίζουν, να βάφονται τόσο έντονα, να κρατάνε ένα φραπέ/freddo στο χέρι και να φέρονται σαν ενήλικες.  Πολλές φορές θυμάμαι, παίζαμε τα "μήλα" στο δρόμο παρόλο που είχαμε πιά θεωρητικά μεγαλώσει.  

Περνούσαν τα χρόνια, ενηλικιώθηκα, έβγαινα στα clubs με την παρεά μου.  Μια μεγάλη παρέα από αγόρια και κορίτσια (με πολλούς από αυτούς έχουμε ακόμα επαφή αν και έχουν αλλάξει οι ζωές μας).  Το πρωί σχολή, το βράδυ ξενύχτι.  Περνούσαν τα χρόνια, το πρωί δουλειά, το βράδυ ξενύχτι.  Πέρασαν τα χρόνια........κοιμάμαι από τις 10 και μη μου πεις να ξενυχτήσω και την άλλη μέρα να ξυπνήσω πρωί!  Τα βλέφαρα κλείνουν, το σώμα καταρρέει.  Γεράματα!

Ήμουν η πρώτη από την παρέα που έμαθα να οδηγώ. Ήταν πάντα το όνειρό μου. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα μάθω να οδηγώ αμέσως μόλις ενηλικιωθώ.  Έκλεισα τα 18 την 9η Ιουνίου.  Την 10η είχα πάει να βγάλω δίπλωμα!  Μου πήραν οι γονείς μου κι ένα σαραβαλάκι το οποίο ξεπάτωσα για 3-4 χρόνια μέχρι που πήρα το πρώτο ΔΙΚΟ μου αμάξι με τα ΔΙΚΑ μου χρήματα.  Τι τράβηξαν αυτά τα καθίσματα του Nissan....  Αν είχαν στόμα να μιλήσουν θα βογγούσαν!  Όχι για τα πονηρά που σκέφτεστε αλλά γιατί στριμωχνόμασταν 6-7 άτομα στο σαραβαλάκι μου.  Τι γέλια κάναμε.  Τους μάζευα όλους για βόλτες και clubbing και μετά τους επέστρεφα στα σπίτια τους, περιμένοντας να μπουν μέσα κιόλας.  Γυρνούσα τελευταία πάντα αλλά δεν φοβόμουν. Ήμουν ατίθασο νιάτο (και η εποχή σαφώς καλύτερη).   Άλλες φορές παίρναμε πίτσες και μπύρες και σκαρφαλώναμε στο φάρο στη Μαρίνα Αλίμου και βλέπαμε τα κότερα και τη θάλασσα τραγουδώντας ή φλερτάροντας..."ο Κώστας σε γουστάρει" "Θέλεις να τα φτιάξουμε?" "Τα έχεις με κάποιον?" (μη βαράτε....αφου αυτά ήταν τα must της ηλικίας μας!).


Σαν ατίθαση νέα και εγώ, τις έκανα τις τρέλες μου. Αλίμονο κιόλας!  Δεν γίνεται να τις αναφέρω γιατί είμαστε και family-parenting blog και θα παρεξηγηθούμε.   Θυμάμαι έντονα ένα χειμωνιάτικο σαββατόβραδο, θα πηγαίναμε σε ένα μπαράκι στο κέντρο με την κολλητή μου (νυν κουμπάρα+νονά του γιού μου).  Ελεύθερες κι ωραίες (και ταπεινές!).  Κίνηση στην Πανεπιστημίου, ιδανική στιγμή για γκομενιλίκι δεξιά-αριστέρα με τα άλλα αυτοκίνητα (μην ακούω "τς τς τς" ....εσείς δεν τα κάνατε?), αλλά με κλειστά παράθυρα γιατί δεν ταίριαζαν τα τραγούδια που ακούγαμε με το καμάκι!  Είχαμε στη διαπασών το......."Ένα το χελιδόνι" (μας είχε πιάσει μια τρέλα τότε με τα αντιστασιακά)!    Σ'ένα από τα αυτοκίνητα ήταν δύο "τεκνά" με τζιπ!  Νέες και αθώες τότε (τονίζω αθώες), θαμπωθήκαμε.  Αρχίσαμε να μιλάμε με τα αγόρια (έχοντας αλλάξει μουσική φυσικά) και μας προσκαλούν για ποτό κάπου στην Κηφισιά. Πάμε και εμείς τα βούρλα.  Αρχίζουμε να συνομιλούμε, αποδεικνύονται τα "τεκνά" για "τα μπάζα".  Αδιάφορα πλουσιόπαιδα γύρω στα 30 που δεν είχαν δουλέψει ποτέ και τα μόνα τους ενδιαφέροντα ήταν οι γκόμενες, τα ρούχα και τα ακριβά αμάξια.  Ξενερώσαμε τόσο πολύ αλλά είμασταν και Κυρίες και δεν θέλαμε να τους παρατήσουμε χύμα.  Πάει τουαλέτα η Ελένη, παίρνει τη μαμά της τηλέφωνο, συνεννοείται και επανέρχεται.  Μετά από 10' χτυπάει το τηλέφωνο και Ω τι κρίμα...η γιαγιά της Ελένης έπαθε εγκεφαλικό και έπρεπε να πάμε εσπευσμένα στο νοσοκομείο (τις συγχωρεμένες τις γιαγιάδες μας τις είχαμε αρρωστήσει εκατό φορές όπως θυμάστε και σε ένα από τα προξενιά μου).

Οι δεκαετίες αυτές της ζωής μου ήταν από τις ομορφότερες.  Έχω τόσο πολλές αναμνήσεις που αν τις γράψω όλες θα έχουμε πάλι μια μεγάλη ανάρτηση (στο τσακ τη γλυτώνουμε)!  Σας αφήνω λοιπόν εδώ, στις δικές σας αναμνήσεις, να αναπολείτε τις δικές σας χρυσές δεκαετίες και να μου γράψετε αν θέλετε κάτι που θυμάστε έντονα από όταν ήσασταν πολύ νέες (τονίζω το "πολύ" γιατι πολλές είστε ακόμα πολύ νέες).  Εμείς οι υπόλοιπες όχι πολύ νέες ας μην πέφτουμε.....περνάει ακόμα η μπογιά μας! Τρίζουν τα πατώματα στο διάβα μας! Αμ πως!).

Κλείνω, αφιερώνοντάς σας δύο αγαπημένα κομμάτια των παιδιών μου αλλά και δικά μου από εκείνες τις εποχές.  Όπως πολλές από εσας τις μανούλες, έτσι και εμείς, καθόμαστε και βλέπουμε τραγούδια και video clips στο you tube με τα παιδιά και μετά χτυπιόμαστε στο χορό κάνοντας και φιγούρες!  Ο μπαμπάς μας δεν συμμετέχει, μας κοροιδεύει και με τραβάει βίντεο για να με εκβιάζει ότι θα τα ανεβάσει στο you tube!

Αγαπημένο της Αναστασίας γιατί βλέπει ασκήσεις που κάνει στην ενόργανη και λατρεύει τη μουσική και το χορό, το What a feeling.

Αγαπημένο του Παναγιώτη που μου το ζητάει ως εξής "Μαμά, βάλε μου αυτό με τους τρεις μαλλιάδες που περπατάνε και τραγουδάνε Στέιν Λαλάϊν".

Σας εύχομαι έναν υπέροχα ρομαντικό και ηλιόλουστο Φλεβάρη!!


Photos via, via, via, via, via, via, via